Sortowanie
Źródło opisu
Katalog centralny
(4)
Forma i typ
Książki
(4)
Publikacje popularnonaukowe
(4)
Dostępność
dostępne
(4)
Placówka
Wypożyczalnia Główna
(4)
Autor
Juszyński Jakub (1988- )
(3)
Biernacki Witold (1946- )
(1)
Grzelak Witold
(1)
Šejhumerov Amet-han Azizovič (1992- )
(1)
Rok wydania
2020 - 2024
(4)
Okres powstania dzieła
2001-
(4)
Kraj wydania
Polska
(4)
Język
polski
(4)
Przynależność kulturowa
Literatura polska
(1)
Temat
Łucznictwo
(3)
Sztuka wojenna
(2)
Wojownicy
(2)
Łuk (broń)
(2)
Bolesław Chrobry (król Polski ; ok. 967-1025)
(1)
Broń biała
(1)
Chmielnicki, Bohdan (1595-1657)
(1)
Dowódcy
(1)
Jazda konna
(1)
Jeźdźcy
(1)
Kawaleria
(1)
Kazimierz Odnowiciel (książę Polski ; 1016-1058)
(1)
Kusza
(1)
Machiny i urządzenia oblężnicze
(1)
Mieszko I (książę Polski ; ok. 935-992)
(1)
Mieszko II Lambert (król Polski ; 990-1034)
(1)
Piastowie (dynastia)
(1)
Powstanie Chmielnickiego (1648)
(1)
Rycerze
(1)
Tuhaj-bej (1601-1651)
(1)
Wojsko
(1)
Średniowiecze
(1)
Temat: czas
1101-1200
(2)
1201-1300
(1)
1601-1700
(1)
Temat: miejsce
Polska
(3)
Chanat Krymski (państwo dawne)
(1)
Półwysep Krymski (Ukraina)
(1)
Gatunek
Opracowanie
(4)
Dziedzina i ujęcie
Bezpieczeństwo i wojskowość
(4)
Historia
(4)
4 wyniki Filtruj
Książka
W koszyku
Polska jazda i konne łucznictwo w XII wieku / Jakub Juszyński. - Wydanie I. - Tarnowskie Góry ; Połomia : Wydawnictwo Inforteditions, 2022. - 96, [2] strony : ilustracje ; 24 cm.
(Wojownicy ; 14)
Druk dwuszpaltowy.
Bibliografia na stronach 95-[97].
Książka ta omawia walki polskiego rycerstwa w XII wieku. Prowadziło ono wówczas działania o szerokim zasięgu i dużej skuteczności, co rozstrzygało ówczesne konflikty na korzyść Polski. W tym stuleciu, między innymi, Bolesław Krzywousty podbił Pomorze, odparto Fryderyka Barbarossę, skutecznie walczono w Prusach i na Rusi. Polska jazda odnosiła zwycięstwa, stosując pozorowany odwrót i zawładnięcie terenem. Nigdy nie walczyli tak inni Słowianie. W walce konnej posługiwano się często oszczepami i łukami. O tym wszystkim mówią źródła polskie i obce, wzajemnie się uzupełniając. Szczególnie dokładny jest przekaz czeskiego kronikarza Kosmasa o polskim księdzu, który uciekając konno przed rozbójnikiem, oddał partyjski strzał.
1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Wypożyczalnia Główna
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 380113 (1 egz.)
Książka
W koszyku
Polska jazda i łucznicy za pierwszych Piastów / Jakub Juszyński. - Wydanie I. - Połomia : Wydawnictwo Inforteditions, 2022. - 124, [2] strony : ilustracje ; 22 cm
(Wojownicy - Inforteditions ; 13)
Druk dwuszpaltowy.
Bibliografia na stronach 122-[125].
Książka opisuje walki polskiej jazdy i łuczników w czasach od Mieszka I do Kazimierza Odnowiciela. Spośród wykorzystanych źródeł szczególnie ważna jest Kronika Thietmara. Dzięki niej wiadomo, że wojsko piastowskie składało się prawie wyłącznie z lekkiej jazdy i pieszych łuczników. Ich działania, opisane przez kronikarza, były niewykonalne dla ciężkiej jazdy oraz dla piechoty walczącej głównie wręcz. Piastowska taktyka wykazywała się też wyspecjalizowaniem. Polscy wojowie na przykład stale używali pozorowanego odwrotu i przeprowadzali szybkie konne wypady o dużym zasięgu na teren wroga. Warto podkreślić, że takiej taktyki nie stosowali nigdy inni Słowianie.
1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Wypożyczalnia Główna
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 378913 (1 egz.)
Książka
W koszyku
Wojskowość polska w XIII wieku / Jakub Juszyński. - Wydanie I. - Tarnowskie Góry ; Połomia : Wydawnictwo inforteditions, 2023. - 88, [4] strony : fotografie, ilustracje ; 24 cm.
(Wojownicy ; 17)
Druk dwuszpaltowy.
Bibliografia na stronach 86-[89].
Polska wojskowość w XIII wieku nie była nigdy tematem odrębnej pracy naukowej lub popularnonaukowej, mimo zapotrzebowania na literaturę w tym zakresie. Jest to szczególnie ważny temat, gdyż w tym stuleciu podzielona Polska toczyła liczne walki na własnej ziemi i za granicami. Co ważne, często kończyły się zdecydowanymi zwycięstwami w obliczu przewagi wroga. Mimo to, z XIII wieku znana jest głównie bitwa pod Legnicą, a ówczesna wojskowość polska jest błędnie postrzegana przez pryzmat tej klęski. Tymczasem źródła pisane niemieckie, ruskie czy czeskie przekazują dużo na temat polskich zwycięstw w tym okresie. Także ikonografia z krajów ościennych nakreśla wiarygodnie charakter polskich sił zbrojnych. Jest on szczególnie widoczny w samym przebiegu kampanii i starć, który wyraźnie odróżnia się od ówczesnych wojen toczonych na zachodzie Europy. Trzynastowieczne polskie rycerstwo, jak w poprzednich wiekach, nie dążyło do bitew takich, jakie toczyła ciężka jazda. Zamiast nich, stosowało szybkie, zaskakujące przemarsze, w celu rozbicia armii wroga z zaskoczenia, gdy była jeszcze rozproszona. Do rozstrzygania bitew używano też broni dystansowej. Podkreślić należy, że nie były to nigdy „działania podjazdowe”, lecz operacje prowadzące do decydujących zwycięstw nad liczniejszym przeciwnikiem, często na jego terenie. Podobny przebieg większości polskich kampanii zgodnie przekazują wszystkie źródła od pierwszych Piastów do Kazimierza Wielkiego. Armie typu zachodniego były niezdolne do takich posunięć...
1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Wypożyczalnia Główna
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 387811 (1 egz.)
Książka
W koszyku
(Wojownicy - Inforteditions ; 15)
Druk dwuszpaltowy.
Bibliografia na stronach 102-[109].
W pierwszej połowie XVII wieku Chanat Krymski był jednym z najsilniejszych państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Był on częścią rozległego świata muzułmańskiego, który rozciągał się od Maroka po Indonezję i stanowił jednolitą przestrzeń kulturową. Państwo Girejów obejmowało Półwysep Krymski (z wyjątkiem Wybrzeża Południowego i Kerczu, rządzonych przez turecką administrację ejaletu Kaffy) oraz stepy od Dniepru po Kubań włącznie.
Chanowie krymscy uważali ziemie czerkieskie na Północnym Kaukazie za część swojego imperium. Pas ziem nadbrzeżnych od Dunaju do Dniepru wchodził w skład państwa osmańskiego, ale ludność tatarska tych terenów była podwójnie podporządkowana sułtanowi-chanowi. Jały agasi (aga nadbrzeża) był namiestnikiem chana nad Tatarami budziackimi, największej społeczności tatarskiej w regionie Morza Czarnego poza Krymem i Kubaniem.
Kierowanie państwem i dowództwo nad armią były synonimami. Głową państwa był chan, który był również naczelnym dowódcą. Jego zastępca i następca nosił tytuł kałgi (kałga-sułtan). Drugi następca chana nosił tytuł nureddina (nureddin-sułtan). Pod nieobecność chana to właśnie oni mieli dowodzić armią. Pod jego dowództwem dowodzili odpowiednio prawą i lewą flanką. Inni członkowie rodziny Girejów (sułtani) byli również dowódcami wojskowymi. Bejowie (begowie),wyższa szlachta chanatu, łączyli funkcje dowódców i zarządców. Przedstawiciele głównych rodów chanatu - Szirinów, Mansurów, Barynów, Argynów, Sedżeutów i Jaszławów - brali udział w rządzeniu krajem razem z Girejami...
1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Wypożyczalnia Główna
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 379942 (1 egz.)
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej